چطوری از امام زمان (ع) بخوام برام استغفار کنه؟

تقاضاى استغفار از امام زمان (علیه السلام) 

 

 در این راستا، یکى از وظایف شیعیان، در ارتباط با گناهان و کردار ناپسندشان این است که از مولاى خویش عذر خواهى کنند و از درگاه با جلالش بخواهند که براى آنان استغفار کرده و از خداوند برایشان عفو و بخشش بخواهد، تا زودتر به آمرزش خداى خویش دست یابند.

تردیدى نیست که دعاى آن ذات مقدّس مستجاب و در خواست حضرتش در پیشگاه خداوند، پذیرفته است.

از این رو قرآن راه دست یافتن به آمرزش و پذیرفته شدن توبه را براى مسلمانانى که در عصر رسول خدا (صلى الله علیه وآله وسلم) مى زیستند، در این مى بیند که بعد از توبه و استغفار، محضر آن حضرت برسند، و از آن بزرگوار بخواهند که براى آنان استغفار کند :

( وَلَوْ أَنَّهُمْ إِذْظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جاؤُوکَ، فَاسْتَغْفَرُوا اللهَ وَاسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللهَ تَوّاباً رَحیماً ). (سوره نساء، آیه 64.)

اگر اینان زمانى که به نَفْس هاى خویش ستم کردند، نزد تو آیند، از خدا آمرزش طلبند، و رسول ( خدا ) نیز براى آنان استغفار کند خداوند را پذیراى توبه و مهربان مى یابند .

این تعبیر در آیه شریفه : ( لَوَجَدُوا اللهَ تَوّاباً رَحیماً) « خدا را پذیراى توبه ( خویش ) و مهربان مى یابند » حکایت از این دارد که، اگر کسى خدمت حجّت خدا (علیه السلام) برسد و از او بخواهد که برایش استغفار کند و او هم به خواستش پاسخ مثبت دهد، قطعاً توبه اش پذیرفته است و زودتر به آمرزش خداوند دست خواهد یافت.

داستان ابولبابه

شاهد بر این معنى، فرمایش پیامبر (صلى الله علیه وآله وسلم) در جریان توبه ابولبابه است:

بعد از آن که جنگ خندق پایان یافت و پیامبر (صلى الله علیه وآله وسلم) با مسلمین به مدینه بازگشتند، هنگام ظُهر جبرئیل نازل شد و فرمان جنگ با بنى قریظه را براى آن حضرت آورد. پیامبر (صلى الله علیه وآله وسلم) سلاح پوشیدند و به مسلمین اعلام کردند که باید نماز عصر را در بنى قریظه بخوانید. دستور انجام شد، لشکر اسلام بنى قریظه را محاصره کرد، مدّت محاصره به طول انجامید. تا این که یهودیان به تنگ آمدند و پیغام دادند که ابولبابه را ـ که یکى از اصحاب پیامبر (صلى الله علیه وآله وسلم) بود ـ به سوى ما بفرست تا درباره کار خویش با او مشورت کنیم.

پیامبر (صلى الله علیه وآله وسلم) به ابولبابه فرمودند: « نزد هم پیمان هاى خودت برو، ببین چه مى گویند » وقتى وارد قلعه شد ( چشم زن ها و بچه هاى یهود، به او افتاد، شروع به گریه و ناله کردند. ابولبابه تحت تأثیر این منظره رقّت بار

قرار گرفت، دلش به حال آن ها سوخت ) (تاریخ طبرى، ج 2، ص 246) پرسیدند: صلاح دید تو درباره ما چیست؟ چه کنیم ؟ آیا همان طور که محمّد (صلى الله علیه وآله وسلم)مى گوید، تسلیم شویم که هر چه مى خواهد نسبت به ما انجام دهد؟

ابولبابه جواب داد: آرى. ولى همراه این جواب با دست خود به گلویش اشاره کرد. یعنى در صورت تسلیم کشته مى شوید.

فاصله اى نگذشت که از کردار خویش پشیمان شد، با خود گفت: به خدا و رسولش خیانت کردم.

از قلعه پایین آمد، دیگر خدمت پیامبر (صلى الله علیه وآله وسلم) نرفت. از همان جا رهسپار مدینه گشت، داخل مسجد شد و به وسیله ریسمانى گردن خود را به یکى از ستونهاى مسجد بست، همان ستونى که بعد از این داستان ستون توبه نام گرفت.

با خود گفت: هرگز خود را از این بند رها نمى کنم مگر این که توبه ام پذیرفته شود، یا بمیرم.

وقتى ابولبابه تأخیر کرد، پیامبر (صلى الله علیه وآله وسلم) جویاى او شدند. داستان او را به عرض پیامبر (صلى الله علیه وآله وسلم) رساندند.

حضرت فرمودند:

اگر پیش ما مى آمد، از خداوند برایش طلب آمرزش مى کردیم، امّا اکنون که به خدا توجّه کرده است، او سزاوارتر است، هر چه مى خواهد درباره اش انجام دهد . (تفسیر برهان، ج 2، ص 154)

گویا مقصود پیامبر (صلى الله علیه وآله وسلم) این است: اگر ابولبابه پیش ما مى آمد و ما برایش استغفار مى کردیم، توبه اش پذیرفته مى شد و زودتر به آمرزش خداوند دست مى یافت. ولى اکنون که به خدا توجّه کرده است، او خود مى داند که چه زمانى توبه اش را بپذیرد و او را بیامرزد.

در واقع در خواست استغفار از پیامبر یا امام (علیهم السلام) خود یک نوع وسیله جوئى است که بدان سفارش شده است ، خداوند مى فرماید:

( یا أَیُّها الذَّینَ آمَنُوا إِتَّقُوا اللهَ وَابْتَغُوا إِلَیْهِ الْوَسیلَةَ و جاهِدُوا فى سَبیلِهِ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ ). (سوره مائده: آیه 35.)

اى کسانى که ایمان آورده اید خدا را در نظر گیرید و پرهیزکار باشید، به سوى او طلب وسیله و در راه او تلاش و کوشش کنید، شاید رستگار شوید .

شکّى نیست که عذر خواهى از شخصیّت والایى که فرمانش اطاعت نشده است، اگر توسّط شخصى که در درگاه او مقرّب است، انجام گیرد; زودتر انسان را به مقصود مى رساند و سریع تر رضایت او را فراهم مى سازد.

روشن است که هیچ شخصیّتى در عالم، مقرّب تر از پیامبر و اهل بیت پاکش (علیهم السلام) در پیشگاه خداوند نیست، که دعایش مستجاب، و در خواستش پذیرفته درگاه با جلال او باشد. به خصوص امام هر زمانى که واسطه رساندن فیوضات از طرف خداوند به سوى همه مخلوقات است.