پى آمدهاى گناه مؤمن در دنیا

 پى آمدهاى گناه مؤمن در دنیا

  

پیامبر گرامى اسلام (صلى الله علیه وآله وسلم) در مورد سختى ها و بلاهایى که به عنوان عقوبت گناهان و کردار ناشایست متوجّه شخص مؤمن مى گردد، مى فرمایند:

اِنَّ الْمُؤْمِنَ اِذا قارَفَ الذُّنُوبَ اُبْتُلِىَ بها بِالفَقْر، فَاِنْ کانَ فی ذلِکَ کَفّارَةٌ لِذُنُوبِه، و اِلاّ ابْتُلِىَ بِالْمَرَضِ، فَاِنْ کانَ فی ذلِکَ کَفّارَةٌ لِذُنُوبِه، و اِلاّ ابْتُلِىَ بَالْخَوْفِ مِنَ السُّلْطانِ یَطْلُبُه، فَاِنْ کانَ فی ذلِکَ کَفّارَةٌ لِذُنُوبِه، و الاّ ضُیِّقَ عَلَیْه عِنْدَ خُروجِ نَفْسِه، حَتّى یَلْقَى اللهَ حینَ یَلْقاهُ وَ مالَهُ مِنْ ذَنْب یَدَّعِیهِ عَلَیْه فَیُأْمَرُ بِه اِلَى الْجَنَّةِ. (بحارالأنوار، ج 64 ، ص 237)

زمانى که مؤمن مرتکب گناهان مى گردد، به خاطر اعمال ناشایستش، مبتلا به فقر و تنگ دستى مى شود.

اگر دیدن این سختى، کفّاره گناهان او گردید ( خدا از گناه او مى گذرد ) ، در غیر این صورت مبتلا به مرضى مى شود تا گناهش بریزد. اگر دیدن مرض، گناه او را جبران کرد، ( که کرد ) وگرنه گرفتار سلطانى مى گردد که او را دنبال کرده و بترساند. و اگر وحشتى که از سلطان به او رسید، گناهش را ریخت ( خدا دیگر او را عقوبت نمى کند ) وگرنه هنگامى که روح از بدنش خارج مى شود، جان دادن بر او سخت مى گردد، تا خدا را در حالى ملاقات نماید که هیچ گناهى نداشته باشد که او را به آن عقاب کند. این جاست که از طرف خداوند دستور مى آید تا او را راهى بهشت سازند.