گناه نشانه کفران ، و سرآغاز از دست دادن نعمت

 گناه نشانه کفران ، و سرآغاز از دست دادن نعمت

افرادى که نعمت هاى خداوند را در مسیر نافرمانى او به کار مى گیرند ، باید از آن روزى بترسند که ناگهان غضب خدا آن ها را دریابد و نعمت هایش را از آنان بستاند . چرا که به کار نگرفتن نعمت هاى خداوند در مسیرى که او مى پسندد و صرف نمودن آن ها در معصیت و نافرمانى خداوند، ممکن است یک نوع دهن کجى به خدا و امام زمان (علیه السلام) و نشان آشکارى از کفران نعمت ها باشد.

پر واضح است ، اگر کسى نعمت هاى خداوند را در غیر مسیر خوشنودى او صرف نماید، نعمت هایى را که در اختیار دارد ، از دست خواهد داد و خود را مستحق عذاب خداوند خواهد ساخت.

او خود، در منشور آسمانى اش ، به صراحت چنین اعلام مى کند:

( وَ اِذْ تَأذَّنَ رَبُّکُم لَئِنْ شَکَرْتُمْ لاَزیدَنَّکُم وَ لَئِنْ کَفَرْتُم اِنَّ عَذابى لَشَدید ). (سوره ابراهیم، آیه 7)

( به یاد آورید ) هنگامى را که پروردگارتان اعلام داشت: اگر ( نعمتم را ) شکر گویید ، بر شما خواهم افزود و اگر ناسپاسى کنید، مجازاتم شدید است .

آرى ! ناسپاسى و کفرانِ نعمت هاى خداوند ، و به کار گرفتن آن ها در مسیرى که او دوست ندارد و بلکه مورد غضب اوست ، علاوه بر این که موجب مى شود بنده ناسپاس نعمت هایى را که در اختیار دارد از دست بدهد ، باعث گرفتارى او نیز مى گردد.

خداوند ماجراى اقوامى را که به خاطر ناسپاسى و کفران ورزیدن هلاک شده اند ، چنین حکایت مى کند:

( وَ اِنْ مِنْ قَرْیَة اِلاّ نَحْنُ مُهْلِکُوها قَبْلَ یَوْمِ الْقِیامَةِ اَوْ مُعَذِّبُوها عَذاباً شَدیداً کانَ ذلِکَ فِى الْکِتابِ مَسْطُوراً ). (سوره اسراء ، آیه 58)

هیچ شهر و آبادى نیست مگر آن که آن را پیش از روز قیامت هلاک مى کنیم یا ( اگر اهل آن نافرمانى و سرپیچى کنند ) آن ها را به عذاب سختى گرفتار خواهیم ساخت، این در کتاب الهى ( لوح محفوظ ) ثبت است .

بى شک ، انکار حق و حقیقت ، و ارتکاب گناه و معصیت از سوى بعضى از بندگان آن چنان اوج مى گیرد که خداوندى را که رحمتش عام و همه چیز و همه کس را فرا گرفته ، به غضب مى آورد و نزول عذابش را بر آن ها حتمى مى گرداند. در حالى که آن کریم مهربان راه فرار از عذاب خویش را براى بندگانش بیان فرموده و به دو عامل مهم براى نجات از عذاب خویش اشاره کرده است:

( ما یَفْعَلُ اللهُ بِعَذابِکُمْ اِنْ شَکَرْتُم وَ آمَنْتُمْ ). (سوره نساء ، آیه 147)

خداوند چه کار به عذاب شما دارد ، اگر نعمت هاى او را شکر گویید و به او و فرستادگانش ایمان آورید .

امّا این بشر طغیان گر با همه دعوت ها و پیام هاى مهرآگین و دلنشین خداى سبحان، گاهى آن چنان خیره سرى مى کند و مهلت خداوند به قدرى او را دریده و بى حیا مى سازد که پیاپى گناه مى کند و زمانى هم که گرفتار بلا و عذاب خداوند مى شود ، به جاى توبه و بازگشت به سوى خالق مهربان، براى رهایى خویش از بلاهاى خانمان سوز متوسّل به امور مادى مى گردد.

به عنوان نمونه: زمانى که عصیان و نافرمانى گروهى باعث قحطى و خشک سالى مى شود، به جاى آن که مردم آن دیار به سوى خدا بازگشته، توبه کرده و نماز استسقاء بخوانند و از خدا طلب باران کنند; دست به سوى کفّار دراز مى کنند تا برایشان باران مصنوعى بسازند و کشتزارهاى آن ها را سیراب کنند ، و خسارت هاى وارده را به این صورت جبران نمایند. غافل از آن که خداوند قهار در کمین گاه است و نظاره گر کارهاى بندگانش مى باشد و نیک مى بیند که بنده گنهکار او براى رهایى از عذاب خداى خویش چه مى کند.

پر واضح است : اگر این کار ، خدا را به غضب آورد ممکن است او هم در مقام مکر و حیله بر آید و نقشه هاى آنان را نقش بر آب سازد . آرى ! زمانى که خداوند ببیند بندگانش براى مبارزه با عقوبت او به سوى امورى دست یازیده اند که جز کفران و ناسپاسى معناى دیگرى ندارد، او نیز عذابش را سخت تر مى کند و تمام زحمات بندگان خیره سرش را با همه مخارج و هزینه هاى سنگینى که برایشان داشته است، هدر داده و بادهاى مأمور خویش را سراغ ابرهاى مصنوعى آنان مى فرستد تا باران آن ها را در مناطق دیگرى فرو ریزند و دماغ آنان را به خاک بمالند ، شاید سر عقل آمده و به سوى احکام نورانى اسلام و مکتب پربار اهل بیت (علیهم السلام)بازگردند.

اگر چه ، گاهى هم آنها را آزاد گذارده تا راه در پیش گرفته را طى نموده و به کار خود مغرور گردند ، از خداى خویش بیشتر فاصله گرفته و در درکات عذاب او در برزخ و قیامت گرفتار آیند . همچنانکه با کفار، مشرکین، منافقین و مخالفین ، چنین رفتارى کرده ; دنیا را بهشت آنان ساخته ولى برزخ و قیامت را ، برایشان جهنمى سوزان و زندانى تاریک و وحشت زا قرار داده است .