نتیجه و پیامد گناه و علل انکار توحید ، نبوّت و امامت از دیدگاه قرآن و حدیث

انکار توحید ، نبوّت و امامت 

  

دست کشیدن از دامن ولایت اهل بیت (علیهم السلام) ، انکار نبوّت پیامبر (صلى الله علیه وآله وسلم) و کافر گشتن به یگانگى خدا و پشت پا زدن به توحید و یکتاپرستى و فرو رفتن به لجن زار شرک و بت پرستى ، یکى دیگر از آثار شوم گناه است ; براى کسى که بى باکانه پا در میدان نافرمانى خدا گذارده ، قدمى به سوى بهشت حق و حقیقت برنداشته و پنجره اى به سوى خورشید توبه و استغفار نگشاید .

رسول خدا (صلى الله علیه وآله وسلم) در این زمینه مى فرمایند:

یا عِباداللهِ إِحْذَرُوا الإِنْهماکَ فِى المَعاصى وَالتَّهاوُنَ بِها فَاِنَّ المَعاصى تَسْتَوْلِى الخِذْلانَ عَلى صاحِبِها حَتّى تُوقِعَهُ فى رَدِّ وَلایَةِ وَصِىِّ رَسُولِ الله (صلى الله علیه وآله وسلم)وَ دَفْعِ نُبوَّةِ نَبِىّ اللهِ وَلاتَزالُ ایضاً بِذلِکَ حَتّى تُوقِعَهُ فى دَفْعِ تَوْحیدِ اللهِ وَالإلْحادِ فى دینِ الله . (بحارالأنوار ، ج 70 ، ص 360)

اى بندگان خدا بپرهیزید از فرو رفتن در منجلاب گناهان و سستى کردن نسبت به نافرمانى ها ; که گناه، بدبختى و هلاکت را بر

صاحب معصیت چیره مى گرداند به حدّى که او را به حالت رد نمودن ولایت جانشین رسول خدا ( امیرالمؤمنین و اوصیاى بعد از او (علیهم السلام) ) افکنده و باعث مى شود که ( شخص غرق شده در دریاى معصیت ) نبوّت پیامبر خدا (صلى الله علیه وآله وسلم) را رد کند و پیوسته در این حالت هست تا توحید و یگانه پرستى خدا را نیز انکار کند و در دین خدا به کفر و الحاد کشیده شود .

در واقع این حدیث زنگ خطرى است براى کسانى که بى باکانه هر گناهى را مرتکب مى شوند و هیچ گاه حالت ندامت و پشیمانى در آن ها پیدا نمى شود. مخصوصاً که ثمره بعضى از گناهان، انکار دین خدا و حجّت وقت، امام زمان (علیه السلام) است و آثار شومش در آخرین لحظات عمر انسان ظاهر مى گردد. هر چند شخص گنهکار براى حفظ آبرو و رعایت مصلحت دنیاى خویش ، اظهار اسلام و ایمان کند ; ولى عاقبتِ چنین افرادى منتهى به شرّ و انکار همه مقدسات دینى مى گردد .

امام صادق (علیه السلام) در نامه اى که براى یکى از اطرافیانشان نوشته اند چنین مرقوم فرموده اند:

اِنْ اَرَدْتَ اَنْ یُخْتَمَ بِخَیْرِ عَمَلِکَ حَتّى تُقْبَضَ وَ اَنْتَ فى

اَفْضَلِ الأَعْمالِ فَعَظِّمْ للهِِ حَقَّه: اَنْ تَبْذُلَ نَعْمائَهُ فى مَعاصیهِ، وَ اَنْ تَغْتَرَّ بِحِلْمِهِ عَنْکَ وَ اَکْرِمْ کُلَّ مَنْ وَجَدْتَه یَذْکُرُنا اَوْ

یَنْتَحِلُ مَوَدَّتَنا ثُمَّ لَیْسَ عَلَیْکَ ، صادِقاً کانَ اَوْ کاذِباً، إِنَّما لَکَ

نِیَتُّکَ وَ عَلَیْهِ کِذْبُه . (بحارالأنوار ، ج 70 ، ص 351)

اگر مى خواهى عاقبت کارت به بهترین عملت ختم گردد به گونه اى که هنگام قبض روح در حال انجام بهترین اعمال باشى، حق خدا را بزرگ شمار از این که ، نعمت هاى او را در راه معصیت و نافرمانى او مصرف کنى ; و این که اگر خدا تو را به کردار ناشایستت مؤاخذه نکرد ، حلم و خویشتن دارى او تو را مغرور کند ; و هر که را یافتى که نام ما را مى برد یا مودّت و دوستى ما را به خود مى بندد ، گرامى بدار ; و تو را باکى نباشد که او راست مى گوید یا دروغ ، که تو سودِ نیّت خود را برده اى و او عقوبت دروغ خود را مى بیند .

گویا مقصود امام صادق (علیه السلام) از این سخن این است :

به کار گرفتن نعمت هاى خداوند در راه معصیت و نافرمانى او ، مغرور گشتن به حلم و بردبارى خداوند ، توبه و استغفار نکردن ، و حُرمت نگه نداشتن براى دوستداران ولایت اهل بیت (علیهم السلام)مخصوصاً آنان که چراغ ذکر و یاد آن ذوات مقدّسه را در دل ها افروخته نگه مى دارند ; باعث عاقبت به شرّى و دست کشیدن از اعتقادات سالم و پشت پا زدن به عقائد حقّه مى گردد.

ابن مُسکان نیز ، در این زمینه ، حدیثى از امام صادق (علیه السلام) روایت مى کند که براى شیعیان و دوستداران اهل بیت (علیهم السلام)شایسته دقت و تأمل است ، حضرتش مى فرمایند: امیرالمؤمنین (علیه السلام)فرمودند:

ما مِنْ عَبْد اِلاّ وَ عَلَیْهِ اَرْبَعُونَ جُنَّةٌ ، حَتّى یَعْمَلَ اَرْبَعینَ کَبیرةً فَاِذا عَمِلَ اَرْبَعینَ کَبیرةً اِنْکَشَفَتْ عَنْهُ الجُنَنُ ، فَتَقُولُ المَلائِکَةُ مِنَ الحَفَظَةِ الَّذینَ مَعَهُ: یا رَبَّنا هذا عَبْدُکَ قَدْ اِنْکَشَفَتْ عَنْهُ الجُنَن فَیُوحَى اللهُ عَزَّوَجَلَّ اِلَیْهِنَّ اَنِ اسْتُروا عَبْدى بِأَجْنِحَتِکُمْ ، فَتَسْتُرُهُ المَلائِکَةُ بِأَجْنِحَتِها ، فَما یَدَعُ شَیْئاً مِنَ القَبیحِ إِلاّ قارَفَه حَتّى یَتَمدَّحَ اِلَى النّاسِ بِفِعْلِهِ القَبیحِ، فَتَقُولُ المَلائِکَةُ: یا رَبِّ هذا عَبْدُکَ ما یَدَعُ شَیْئاً اِلاّ رَکِبَه ، وَإِنّا لَنَسْتَحیى مِمّا یَصْنَعُ فَیُوحَى اللهُ اِلَیْهِم اَنِ ارْفَعُوا أَجْنِحَتَکُمْ عَنْهُ ، فَاِذا ] فَعَل ذلِکَ [ اَخَذَ فى بُغْضِنا اَهْلِ الْبَیْتِ فَعِنْدَ ذلِکَ یَهْتِکُ اللهُ سِتْرَهُ فِى السَّماءِ وَیَسْتُرهُ فِى الأَرْضِ فَتَقُولُ المَلائِکَةُ: هذا عَبْدُکَ قَدْ بَقِىَ مَهْتُوکُ السِّتْر، فَیُوحَى اللهِ اِلَیْهِمْ : لَوْ کانَ لى فیهِ حاجَةٌ ما اَمَرْتُکُمْ اَنْ تَرْفَعُوا أَجْنِحَتَکُمْ عَنْهُ . (بحارالأنوار ، ج 70 ، ص 355)

هر بنده اى چهل پرده پوشاننده دارد که او را تا زمانى که چهل گناه کبیره انجام دهد مى پوشاند. زمانى که مرتکب چهل کبیره شد پرده هاى پوشش او کنار مى رود، ملائکه اى که حافظ و همراه اویند به خداوند مى گویند:

پروردگارا این بنده توست که پرده هایش کنار رفته است ، خداوند به آنان وحى مى فرستد : بنده ام را با بالهایتان بپوشانید ( تا در میان فرشتگان آسمان رسوا نگردد ) .

فرشتگان با بالهایشان او را مى پوشانند . ولى بنده از این فرصت سوء استفاده کرده و هیچ کار زشتى را فرو نمى گذارد مگر آن که مرتکب مى شود، و رسوائیش بجائى مى رسد که کار زشت خود را براى مردم بازگو کرده ، خود ستائى مى کند . ملائکه عرضه مى دارند: پروردگارا این بنده توست که هر کار زشتى را انجام داده است ، و ما از کارهاى او شرم مى کنیم.

خداوند به آنان وحى مى فرستد که بالهایتان را از او بردارید.

زمانى که این شخص چنین کرد ، شروع مى کند به دشمنى با ما اهل بیت ! و خدا هم در این هنگام پرده اش را در آسمان دریده و در زمین او را مى پوشاند. فرشتگان عرضه مى دارند: خدایا این بنده توست که پرده اش دریده گشته و بى حجاب مانده است .

خداوند بر آنان وحى مى کند: اگر من با این بنده ام کارى داشتم به شما دستور نمى دادم که بال هاى پوشاننده خود را از او بردارید .