استغفار پیامبر (صلى الله علیه وآله وسلم) عامل دست یابى به شفاعت کبرى !

استغفار پیامبر (صلى الله علیه وآله وسلم) عامل دست یابى به شفاعت کبرى !

دست یافتن به مقام محمود و شفاعت کبرى، براى پیامبر (صلى الله علیه وآله وسلم) از طریق نماز شب و استغفار در سحرگاهان، به دست مى آید . آن جا که خداوند خطاب به او مى فرماید:

( وَ مِنَ اللَّیْلِ فَتَهَجَّدْ بِه نافِلَةً لَکَ عَسى أَنْ یَبْعَثَکَ رَبُّکَ مَقاماً مَحْمُوداً ). (سوره اسراء ، آیه 79)

و پاسى از شب را ( از خواب برخیز و ) قرآن و نماز بخوان ; این یک وظیفه اضافى براى توست، امید است پروردگارت تو را به مقامى درخور ستایش برانگیزد .

گفته اند: مقام محمودى که خدا به پیامبر (صلى الله علیه وآله وسلم) عطا کرده است، به خاطر بیدارى در سحر و پرداختن به تلاوت قرآن و مناجات با خدا و استغفار براى امّتش بوده است . و این همان مقام شفاعت کبرى است که از مختصّات آن حضرت به شمار مى رورد.

گویا استغفار آن حضرت در سحرگاهان براى شیعیان و دوستان امیرالمؤمنین (علیه السلام) یکى از عوامل دست یافتن آنان به شفاعت پیامبر (صلى الله علیه وآله وسلم)و در نتیجه ، رسیدن به آمرزش خداوند است. و این خود شاهدیست براى احتمال سوم در آیه مذکور .

شاهد دیگر براى این احتمال ، آیه دیگرى است که خداوند به صراحت به پیامبرش دستور مى دهد براى گناهان امتش استغفار کند تا از عذاب آنان چشم بپوشد . آن جا که مى فرماید:

( فَاعْفُ عَنْهُم وَاسْتَغْفِرْ لَهُمْ ). (سوره آل عمران ، آیه 159)

از آن ها درگذر و برایشان استغفار کن .

وجود پیامبر (صلى الله علیه وآله وسلم) مهمترین عامل دفع بلاست

استغفار پیامبر (صلى الله علیه وآله وسلم) براى امّتش ، نه تنها باعث دفع بلا و عذاب از آنان بود بلکه اصل وجود نازنین آن حضرت در میان امّتش ، مایه برطرف گشتن عذاب بود ، که خداوند در شأن او مى فرماید:

( وَ ما کانَ اللهُ لِیُعَذِّبَهُمْ وَ أَنْتَ فیهِمْ ). (سوره انفال ، سوره 33)

( اى پیامبر ) تا تو در میان آنان هستى ، خداوند آن ها را مجازات نخواهد کرد.

اگر وجود نازنین پیامبر اکرم (صلى الله علیه وآله وسلم) باعث دفع بلا و عذاب از امّتش مى گردد شگفتى ندارد ، چرا که وجود مقدّس حضرتش باعث آفرینش و اعطاى فیض وجود به تمام آفریدگان بوده است ، از همین رو بقاى او هم در این عالم مایه برطرف گشتن عذاب از امّت گنهکار اوست.

بلکه ، وجود مقدّس پیامبر (صلى الله علیه وآله وسلم) و استغفار او براى امّتش، نقش وجود آن حضرت را در دفع عذاب از آنان دو چندان مى کرد و سپر بلا بودن آنحضرت را برتر و بالاتر از استغفار خودِ مردم مى ساخت، و بلکه استغفار آن حضرت براى مردم ، قابل قیاس با استغفار همه امتش در دور ساختن عذاب خداوند نیست. و این نکته اى است که خود آن وجود نازنین در سخن دُرر بارى بدان اشاره کرده اند:

« مَقامى فیکُمْ وَالاِْسْتِغْفارُ لَکُمْ حِصْنٌ حَصینٌ مِنَ الْعَذابِ، فَمَضى أَکْبَرُ الحِصْنَیْنِ وَ بَقِىَ الاِْسْتِغْفارُ فَأَکْثِرُوا مِنْهُ ، فَاِنَّهُ مُمْحاةٌ لِلذُّنُوبِ . قالَ اللهُ تَعالى: ( وَ ما کانَ اللهُ لِیُعَذِّبَهُمْ وَ أَنْتَ فیهِمْ وَ ما کانَ اللهُ مُعَذِّبَهُمْ وَ هُمْ یَسْتَغْفِرُونَ ). (وسائل الشّیعه ، ج 16 ، ص 68)

بودن من در میان شما و استغفار کردنم براى شما سپر محکمى است براى جلوگیرى از عذاب ، ( بعد از مرگ من ) بزرگترین سپر از میان شما رفته و استغفار ( که سپر کوچکتر است ) باقى مانده است . پس زیاد استغفار کنید که گناهان را نابود مى کند. خداى متعال فرموده است: « ( اى پیامبر ) تا تو در میان آنان هستى ، خداوند آن ها را مجازات نخواهد کرد، و تا خود آنان هم استغفار مى کنند خدا آن ها را عذاب نمى کند » .