گفتن استغفار همراه با اذکار دیگر ، بار معنوى آن را بیشتر مى کند ، به همین خاطر امامان (علیهم السلام) براى حلّ مشکلات دوستان و شیعیانشان ، گاهى تلاوت استغفار را همراه با اذکار دیگر سفارش مى نمودند، که این خود یکى از انواع استغفار به شمار مى آید و نقش به سزایى در رواساختن خواسته هاى انسان دارد.
ابى جعفر شامى گوید: در شام مردى به نام هلقام بود ، او این حدیث را برایم نقل کرد :
خدمت مولایم موسى بن جعفر (علیهما السلام) رفتم و عرض کردم : به من دعایى تعلیم نمایید که جامع دنیا و آخرت باشد و مختصر هم باشد .
امام (علیه السلام) فرمودند :
بعد از نماز صبح تا طلوع آفتاب این ذکر را بگو:
« سُبْحانَ اللهِ العَظیمِ وَبِحَمْدِهِ ، أَسْتَغْفِرُ اللهَ ، وَأَسْأَلُهُ مِنْ فَضْلِهِ »
« منزّه است خدائى که با عظمت است و به حمد و ستایش او مشغولم ، از خداوند آمرزش مى طلبم و از فضل و عنایتش سؤال مى کنم ».
هلقام گفت: وضعیّت من در میان خاندانم از همه بدتر بود، نمى دانم چه شد که ( بعد از تلاوت این ذکر شریف ) ناگهان ارثى از طرف شخصى به من رسید که فکر نمى کردم بین او و من پیوند خویشاوندى باشد ، به حدّى وضع مالى و اقتصادیم رونق یافت که امروز توانگرترین فرد در میان بستگان خود هستم ، این برکات نبود مگر به خاطر آنچه بنده صالح خدا ، مولایم حضرت موسى بن جعفر (علیهما السلام) به من آموخت . (کافى ، ج 2 ، ص 550)